Nieuws

Kinderen kunnen ons magische lessen leren. Als we bereid zijn om te luisteren, kunnen ze ons transformeren; ons leven verrijken en wel in tweerichtingsverkeer.  

Een van de beste manieren om kinderen een fundamentele karaktereigenschap zoals vriendelijkheid te leren is om het te modelleren en ik nodig je uit om dit proces te beschouwen als een "tweerichtingsverkeer". Bijvoorbeeld toen ik onlangs allenstaande ouder was geworden. Ik was uitgeput, had weinig slaap, was overstelpt door mijn verantwoordelijkheden als ouder en als leerkracht in het speciaal onderwijs op de middelbare school. Ik was bezorgd over de eerste dag van mijn dochter op een nieuwe dagopvang en ik voelde me hectisch. Hiervoor was ik onderweg in druk verkeer om haar naar de dagopvang te brengen en zelf hopelijk nog op tijd op school te komen.

Ik was geprikkeld en daarom alert om op alles te reageren. Ja, ik was in "de" stemming. Een 'Waag het eens tegen te werken!' stemming.

Zoals verwacht, maakte een andere bestuurder een verkeersovertreding! Hij had niet alleen de moed om mij te snijden, maar vertraagde ook waardoor ik op de rem moest gaan staan om nog op tijd stil te staan. Ik kookte! En ik moest en zou die coureur precies vertellen wat ik van hem vond. Ik herinner me niet alles wat ik zei, maar het bevatte in ieder geval de uitspraak:

'Wat een klootzak!'

Vanaf de achterbank hoorde ik onmiddellijk de stem van mijn vijfjarige. Ze was boos maar bleef rustig. Met vriendelijkheid in haar stem suggereerde ze: "Mama, waarom noemen we hem niet gewoon een 'Kan-fa-doedel'. Ik weet niet waar deze klanken vandaan kwamen, maar ik pikte meteen op wat ze betekenden.

Ze maakte mij duidelijk dat het in mijn boosheid, niet zo vriendelijk was om zo'n grove taal tegen iemand te gebruiken. Ze hoopte welliht dat dit wat minder cru voor me zou werken.

Hierop terugkijkend erken ik dat verkeersstress inderdaad een ongezond aspect van mijn persoonlijkheid is en hoewel ik stellig het idee had dat ik in mijn recht stond, overviel haar verzoek voor vriendelijkheid me. Ik nam haar advies dan ook ter harte en stopte meteen met schelden; de komende tijd zou ze me eraan blijven herinneren dat hij gewoon een 'Kan-fa-doedel' was!

Voor mijn dochter was mijn gedrag niet oké en hoewel haar creatieve suggestie uniek voor haar was, was het mededogen dat ik hierdoor ervaarde zo tekenend voor wat ik van de kleintjes ken.

Kinderen zijn gewoon dichter bij de waarheid; puur en oprecht, ze zijn zeer goed op de hoogte van onze schoonheid en waardigheid.

Als zodanig zijn ze zelfverzekerd en intuïtief. Daarom hebben wij als ouders er baat bij om niet alleen hun voorbeeld te volgen, maar ook om zelf bewust te zijn en blijven om zelf een 'goed voorbeeld' te geven.

Door wat ze zeggen en doen, herinneren kinderen ons eraan om vriendelijkheid en compassie aan anderen door te geven.

De zienswijze van Wayne Dyer over boos zijn als anderen ons beledigen bracht mij al het nodige inzicht. Volgens hem besteden mensen te veel tijd om zich door anderen te laten kwetsen. Jezelf gekwetst of beledigd voelen is een zeer onaangenaam gevoel en we hebben altijd een keuze hoe we wat anderen doen en zeggen interpreteren. We hebben de macht om te kiezen wat we denken en daarmee ook wat we voelen. En we hoeven de schuld niet zonder nadenken bij een ander te leggen om de 'juistheid' van onze eigen keuzes te rechtvaardigen. Of zoals Moeder Theresa het zo treffend verwoordde:

"Vandaag kies ik voor geluk boven gelijk."

En hoewel het belangrijk is om kinderen te leren om voor zichzelf op te komen, is het minstens zo belangrijk om mededogen voor te leven in onze meest kwetsbare momenten; als we zelf fouten maken. Voor kinderen is het bevrijdend om een erfenis van woede en schuld te omzeilen en in plaats daarvan in verbinding blijven bij hun aangeboren neiging tot empathie.

Vandaag ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik mezelf door jaren van studie, heling en gebed tot een veel minder boos persoon heb ontwikkeld. Ik ben meer geneigd om vriendelijkheid en empathie toe te passen en ja zelfs tijdens het rijden. Ik ben dankbaar voor alle lessen, maar vooral voor de les die mijn dochter mij op die stressvolle dag heeft geleerd. Ook blijf ik open staan voor de wijsheid van onze jeugd, want ik heb nog veel te leren.

Wat heeft uw kind u onlangs geleerd?

Op welke manier heeft dat bijgedragen aan de kwaliteit van uw leven en ontwikkeling?

Door Kate Martin

(Bron / Source)